Wanneer ik inzoom verandert mijn kijk op de dingen. Wat in eerste instantie een voorwerp of een afbeelding is, blijkt bij nadere beschouwing met een microscoop te bestaan uit vele kleine deeltjes. Elk deeltje speelt een rol om het geheel vorm te geven.
En als ik uitzoom, dan zie ik dat er een overkoepelend systeem is waar het voorwerp deel van uitmaakt. Bijvoorbeeld, het voorwerp ligt op een tafel in Utrecht. Hoe verder ik achteruit ga, des te groter de verbanden zijn die tevoorschijn komen, want Utrecht ligt in Europa en de aarde is een planeet van de Melkweg. Kijk, dat vind ik interessant, relativerend ook. Je kunt dit op meta niveau beschouwen en dan zeg ik dat er ruimte is om van standpunt te wisselen en dat er geen oordeel geveld kan worden, zonder aan de grotere context te denken.

Chaotische rangschikking

Een verzameling kleine deeltjes vormt een patroon. Van dichtbij is te zien dat elk deeltje afwijkt van de andere en dat de plaatsing niet helemaal recht is. Ik denk dat een patroon niet alleen volgens orde en regelmaat is gerangschikt, maar ook onderhevig is aan variatie en onregelmatigheid.

Look out

Zooming in and out changes my point of view. What seems to be a whole, after closer inspection, turns out to consist of many small parts. I can completely focus on such a detail, but when I move backwards I see that it is part of a larger pattern. No matter how far I withdraw, larger contexts keep appearing. Now that is comforting and puts everything into perspective. Viewpoints can be choosen. Opinions are relative. We are all part of something bigger.

Many little parts together form a pattern. I believe that a pattern is not only arranged by matters of order and regularity, but also by chaotic ways. Complete order would be rather deadly. Perfection probably doesn’t exit.

Friesch Dagblad, M. Bouman.