over mijn werk

Heelal
‘Hoe verder men keek, hoe groter het leek’ (Jules Deelder)

Wanneer ik inzoom verandert mijn kijk op de dingen. Wat in eerste instantie een voorwerp of een afbeelding is, blijkt bij nadere beschouwing met een microscoop te bestaan uit vele kleine deeltjes. Elk deeltje speelt een rol om het geheel vorm te geven.
En als ik uitzoom, dan zie ik dat er een overkoepelend systeem is waar het voorwerp deel van uitmaakt.

Een voorwerp ligt op een tafel in Utrecht. Hoe verder ik achteruit ga, des te groter de verbanden zijn die tevoorschijn komen. Utrecht ligt in Europa. Europa bevindt zich op de aarde en de aarde is een van de planeten van de Melkweg. Enzovoort. Dat vind ik interessant, relativerend ook. Wat is de essentie van ons bestaan? Zijn dat de deeltjes waaruit we bestaan? Of zijn het de ervaringen die we hebben?

‘Zeg nooit iets over een huis, voordat je uit het raam hebt gekeken’ (K. Schippers)

Verschillende perspectieven of lagen wil ik graag in mijn schilderijen zien, evenals patronen van kleine deeltjes die samen een geheel vormen. Dat geheel moet niet al te statisch zijn, maar wat bewegen of vloeien.

Chaotische rangschikking

Een verzameling kleine deeltjes vormt een patroon. Van dichtbij is te zien dat elk deeltje afwijkt van het andere en dat de plaatsing niet helemaal recht is. Ik denk dat een patroon niet alleen volgens orde en regelmaat is gerangschikt, maar ook onderhevig is aan variatie en onregelmatigheid. Onze perceptie via onze ogen maakt er trouwens weer een recht patroon van.

over van alles (door anderen)

• Computer leert een beetje luisteren.

Een computerprogramma kan twee achtsten en twee kwarten in een driekwartsmaat produceren, maar het klinkt nergens naar. Een muzikaal mens zal daarin een eigen timing aanbrengen waardoor de noot net iets van de tel afwijkt. We zoeken steeds naar regelmaat en herkenbare patronen, maar we kunnen nu zeggen dat er op de momenten dat die regelmaat ontbreekt, iets onverwachts gebeurt en emotie ontstaat.

• Emmy Beenken.

Zij maakt schilderijen waarbij een dominerend stippen- of rasterpatroon in het oog springt. Zij gaat uit van de idee dat alles is opgebouwd uit elementaire deeltjes. Deze vormen zich tot een patroon, maar staan uiteindelijk volkomen op zichzelf en worden tot een abstractie. De ruimte waarin deze deeltjes geplaatst zijn, is soms klinisch en doods en dan weer levend in uitstraling. In deze ruimte heerst een gelaagde orde die nooit mechanisch wordt. De patronen die zij in haar schilderijen gebruikt, worden regelmatig als een reliëf aangebracht. Haar ordening vertoont verwantschap met de symmetrie die natuurlijke vormen zo kenmerkt. Door juist even af te wijken van de orde, bij wijze van spreken doordat er een windzuchtje plaatsvond, wijken ook de kleuren, verfdiktes en rasterpatronen die zij consequent in haar schilderijen gebruikt, plotseling af van wat het verwachtingspatroon dicteert.

• Onderzoek.

Onderzoek is wat ik doe als ik niet weet wat ik doe.

• Paradoxen van Modernisering.

Steeds meer mensen verhuizen en emigreren naar plaatsen waar wel of beter werk voor hen is, vooral naar steden waar weinig tot geen sociale controle is. Hierdoor verliezen zij hun band met hun familie en hun verleden. Ze ontmoeten mensen die ook overal vandaan komen. Er ontstaat een menstype zonder naam, zonder identiteit, maar wel, als het goed is, met een ruim bewustzijn, zonder vooroordelen, bestand tegen grote veranderingen, met ruime interesse. Moderne individuen zijn niet langer mensen uit-een-stuk. Ze worden geconfronteerd met een groot aantal deels tegenstrijdige waarden en normen. Afhankelijk van het moment, de plaats en behoefte hanteren zij een geëigende mix van waarden en normen en handelen daarnaar. Of handelen geheel niet, doordat ze niet weten wat juist is.

• Grondprobleem.

Het grondprobleem van de mens is dat hij een dier is dat zichzelf onnatuurlijk maakt, maar niettemin steeds naar de natuur als plaats van herkomst terugverlangt.

Naar zee

Twaalf zomersproeten telde ik op het gezicht
van de jongen die mij iets vertelde
over de kleurige kustplaats
die ik spoedig zou zien
mijn reis ging erheen

De bomen waren daar zeer groen
de lucht vol merkwaardige vogels
de snavel iets te groot voor het kopje
maar dat was wel charmant
ook om te zien
hoe hun grijze kleur
mooi afstak bij wat blauw daartussen
of andersom
en hun geluid was zo
dat je haast zou zeggen:
ze zingen

Ik reisde opgewekt verder
vooral toen een dag later
een drinken man mij zei
dat de kustplaats
de moeite van de reis waard was
De bomen waren er zeer groen
en de lucht vol merkwaardige vogels
de snavel iets te groot voor het kopje
maar dat was wel charmant
ook om te zien
hoe de grijze kleur
mooi afstak bij wat paars daartussen
of andersom
en hun geluid was zo
dat je haast zou zeggen:
ze zingen

Kinderen en dronken mensen
zeggen de waarheid
de lezer en ik
wij weten nu beiden
de waarheid verschilt van kleur

K. Schippers

over mij

lagere school

Er werd ons gevraagd cirkels te zetten om gelijksoortige vormen, die daarmee verzamelingen werden. Sommige vormen behoorden zelfs tot twee verzamelingen, dan had je een deelverzameling. Heel interessant, alsof alles duidelijk werd.

deelverzameling

       nog meer deelverzamelingen

Ik heb deze tekening gemaakt, waarbij ik los ging op het patroon in de rok.

Volgens mij heb ik elk jaar dat toverachtige tekenapparaat aan Sinterklaas gevraagd. Doordat ik het nooit heb gekregen is natuurlijk wel de magie bewaard gebleven. Het blijkt een tekenaap of pantograaf te heten. Dat is een scharnierend apparaatje met aan het eind een potlood waarmee je een kleine tekening kunt vergroten.

tekenaap

Ik vond het leuk om met de loep van mijn vader naar drukwerk te kijken, want dan zie je allemaal puntjes. Een openbaring dat de wereld daar uit bestaat.

loepje

drukwerkraster van dichtbij

En er was Spirograph om al lijnentrekkend grafische tekeningen maken.

En dat kleurboek met grote vlakken die gevuld waren met ruitjes (Holly Hobbie voor de kenners). Eindeloos vulde ik die ruitjes in.

Op een middag heeft iemand mij uitgelegd hoe je een horizon kunt maken, waar je lijnen in kunt laten verdwijnen om diepte te suggereren.

middelbare school

Feest met Biologieles als we tekeningen mochten maken met de microscoop.

En we werden gevraagd om bij het vak tekenen onze kamer van bovenaf te tekenen. Dat was ook interessant, want zo had ik nog nooit naar de dingen gekeken.

english

about my work

Zooming in and out changes my point of view. What seems to be a whole, after closer inspection, turns out to consist of many small parts. I can completely focus on such a detail, but when I move backwards I see that it is part of a larger pattern. No matter how far I withdraw, larger contexts keep appearing. Now that is comforting and puts everything into perspective. Viewpoints can be choosen. Opinions are relative. We are all part of something bigger. Many little parts together form a pattern. I believe that a pattern is not only arranged by matters of order and regularity, but also by chaotic ways. Complete order would be rather deadly. Perfection probably doesn’t exit.

about all sorts (by others)

• Computer learns to listen a bit.

A computer program is able to produce two eighth and two quarter notes in a three-quarter time, but it won’t sound so good. A human being will always add his own timing and put the notes slightly off-beat. We are looking for regularity and recognizable patterns, but we now can say that on those moments when regularity gets interupted, something unexpected happens and emotion evokes.

• Emmy Beenken.

She makes paintings with dominating patterns of dots and stripes. Her starting point is the idea that everything is built up from elements. Those elements are arranged into an abstract grid. The space they are placed in is sometimes deathlike and sometimes vivid in appearance. In this space a layered order is in control which never gets mechanical. The patterns she uses in her paintings are regularly applied in relief. Her placement shows afinnity with the symmetry featured in natural figures. Just by slightly diverging from the order, as if a breeze came by, the colours, the sizes and the patterns she consequently uses in her paintings, suddenly loosen up and differ from what expectations dictate.

• Research.

Research is what I do when I don’t know what I’m doing.

• Paradoxes of Modernization.

More and more people are moving and emmigrate to places with jobs or better jobs for them. Especially to the cities with little or no social control. Because of this they loose their ties with their families and their past. They meet people who also come from all over. It is the rise of a type of men without characteristics, but with broad interests, free of predudices and able to deal with major changes. Modern individuals are no longer people all of a piece, but of many pieces. They are confronted with many, partly contradictory values. Depending on place, time and need they act according an appropriate mix of those values. Or do not act at all, because of lack of direction.

• The Basic Problem.

The basic problem of mankind is that he is an animal that makes itself unnatural, but nevertheless keeps longing for nature as its place of origine.

To the Seaside

Twelve summer freckles I counted on the face
of the boy who told me something
about the colourful coastal town
I would see soon
I was travelling towards it

The trees overthere were very green
the sky full of peculiar birds
the beak somewhat too big for the tiny head
but that was rather charming
also to see
their gray colour
nicely sticking out against some blue in between
or the other way around
and their sound was like
you could almost say:
they are singing

I merrily travelled on
especially when the next day
a drunken man told me
that the coastal town
was worth the journey

The trees overthere were very green
and the sky full of peculiar birds
the beak somewhat too big for the tiny head
but that was rather charming
also to see
their gray colour
nicely sticking out against some purple in between
or the other way around
and their sound was like
you could almost say:
they are singing

Children and drunken people
tell the truth
the reader and I
we now both know
the truth varies in colour

K. Schippers

about me

primary school

we were asked to draw circles around similar shapes. Doing so the shapes bacame a set. Some shapes even belonged to two sets, they formed a subset. It was very interesting, as if everything became clear.

subset

I made this drawing. I went mad on the patterns on the skirt, I can still remenber that.

Every year I have asked Santa for this magical drawing machine, without success, which kept the magic alive of course. This machine is called a panthograph and you can enlarge a smal picture with it via a pivoting system.

pantograph

When I was young I enjoyed looking through my fathers magnifying glass at printed material to see all the dots appear. The world consists of dots!

magnifying glass

grid

And I was fond of my Spirograph stuff, to make graphical drawings.

I also had a great coloring book from Holly Hobbie with checkered blocks. I loved to fill these one by one.

One afternoon someone explained to me how one can draw a horizon and a vanishing point to create the suggestion of depth.

high school

I got treated when we got to draw cells through the microscope in biologyclass